Imperfectie

Afgelopen week kwam ik het, voor mij, perfecte voorbeeld tegen van imperfectie. Een prachtig glas in lood raam in een kerkje in Besse (Frankrijk). Een raam was vervangen door een eenvoudig geel exemplaar. De hele setting van het moment, de plaats en de gebeurtenissen van die week zette me aan het denken. Of eigenlijk zorgde het voor een moment van niet denken maar even stilstaan op die plek en alles laten gebeuren.

Lieve vrede
Diegene die mij kennen weten dat het laten gebeuren en het even niet ‘aan staan’ best lastig is voor mij. Maar dat moment, in het kerkje in Besse, was heel fijn!
Net of dat raam dit bij mij teweegbracht. Ik ben geen persoon waarbij de uiterlijke schijn perfect moet zijn, of waarbij altijd maar alles goed gaat. Maar ik zal wel bijna altijd een lach op zetten en zeggen dat het goed met me gaat. Deels komt dit door de situatie waarin ik ben opgegroeid. Mijn vader had last van zware depressies, voortkomend uit zijn eigen jeugd. Deze had hij steeds vaker niet onder controle waardoor het als gezin soms heel zwaar was. Hiervan werd veel binnen het gezin gehouden. In die tijd was ik 16, 17 jaar en heeft dit mij als persoon zeker gevormd. Je zou kunnen zeggen dat we als gezin geen imperfectie wilde uitstralen. Niet omdat mijn ouders perfect wilde zijn maar omdat er gewoon nog schaamte en onbekendheid hing om ‘geestesziektes’. Het werd liever niet met de buitenwereld besproken omdat dit vaak niet werd begrepen. Mijn ouders hebben wel alles geprobeerd aan te grijpen om meer grip op papa’s ziekte te krijgen. Maar helaas was dit voor papa al te laat.

42 jaar
Als ik terugkijk op mijn jeugd kun je deze imperfect noemen. Totaal niet perfect, maar jongens wat heb ik veel liefde, aandacht en moois meegekregen. En eigenlijk begin ik daar nu, op mijn 42ste, pas van te leren. Ik wil mezelf durven zijn, en niet zijn zoals ik denk dat andere willen dat ik ben. Dat heeft me de afgelopen jaren zoveel verkeerde energie gekost dat ik dat nu boven voel komen.
Af en toe levert me dit confronterende gesprekken op met mensen van wie ik hou en om wie ik geef. Maar ik wil geen ja meer zeggen als ik van binnen nee voel.

Raam
Ik weet natuurlijk wel dat een zo’n raam in een kerkje niet mijn hele ik zal veranderen. Maar deze kleine momentjes laten je weer even bewust worden en bewust zijn. Ze zijn mooi en maken me emotioneel en kwetsbaar.
Ook nu in mijn eigen gezin hoeft, kan en is niet alles perfect. Gelukkig ook maar! Ja we wonen in een mooi, fijn huis, gaan op vakantie, deel ik graag leuke momenten op sociale media. Maar ook bij ons zijn er bergen van imperfecties. Te beginnen bij mijn kookkunsten, mijn schoonmaakkuntsen en mijn luisterkunsten….(zou Arnout zeggen).
Nee als het gaat om het groeien als gezin, als partners, kritisch op elkaar mogen zijn, elkaar blijven uitdagen, spanning in je relatie houden. Dat gaat niet vanzelf. Daar heb je elkaar maar zeker ook de beste versie van jezelf voor nodig, naast een dosis humor, plezier en liefde!

Jullie glas in lood raampje
Ik zou dus heel graag af en toe dat raampje in het kerkje in Besse willen zijn. Imperfect, maar daardoor niet minder mooi, of zelfs mooier dat het straalt aan alle kanten. Dat het mensen die er naar kijken blij maakt.
Hopelijk kan ik vaker dat raampje zijn voor de lieve mensen om mij heen. Want hemeltje, wat heb ik veel lieverds om me heen die me willen accepteren voor wie ik ben, in al mijn imperfectie.

Veel liefs jullie glas in lood raampje,

Barbara