Afkicken

De kogel is door de kerk. Het kabinet heeft versoepelingen van de intelligente loc down ingezet.

Vanaf 11 mei mogen onze kinderen weer naar school. We hebben het bericht van school al gekregen. De klassen netjes in 2 groepen verdeeld A en B. A gaat op maandag en donderdag naar school. Daar zitten mijn 2 jongste bij. Ze zijn allebei heel blij dat ze weer naar school mogen. Ze zitten in de groep met hun vriendjes dus ook daar zijn ze blij mee.

Dubbel gevoel
Het is best goed nieuws dat er versoepelingen zijn aangekondigd. We doen het goed met z’n allen #stayathome #staystrong #samensterk.
Ik heb het nieuws de afgelopen dagen laten bezinken. En soms bekruipt me het gevoel dat ik niet weet of ik nu blij ben met dit nieuws. Onze jongste kinderen weer naar school. Dat we gaan versoepelen prima. Maar om dan te starten met de mensjes die mij het meest dierbaar zijn, die me bloed zweet en tranen hebben gekost om op deze wereld te zetten. Ik merk dat ik dat best lastig vind. Ik heb alle vertrouwen in de juffen en meesters. Maar het is toch ook nog een beetje experimenteren, althans dat zijn mijn gevoelens. En dat met mijn hartjesmensjes? Hmmm dat voelt nog niet helemaal lekker.

Vervelen
Misschien heeft mijn gevoel niet eens met versoepelende maatregelen te maken maar meer met het feit dat we na 6 weken eigenlijk in een heel fijn ritme zitten. Het is fijn samen, natuurlijk is het niet altijd pais en vree, en lopen we ook te mopperen op elkaar en wil het thuiswerk even niet zo vlotten. Maar over het algemeen is het heel fijn. Vooral de rust, geen gehaast in de ochtend, geen gehaast voor sporttrainingen, werk en ga zo maar door. Soms zijn de dagen een beetje saai, maar saai is ook niet erg. Het is prima om je af en toe te vervelen. Daar hadden we voorheen niet zoveel tijd voor, tijd om ons te vervelen. Altijd maar druk en doorgaan. Mooi om dat in 2020 toch nog te leren, je vervelen en het soms saai vinden.

Ik denk dat ik mijn gevoel het beste kan vergelijken met het moment dat de zomervakantie voorbij is. En we na 3 weken ultiem op elkaars lip te hebben gezeten, allemaal weer onze ‘eigen weg’ gaan. Dat voelt als afkicken, afscheid nemen van een periode die niet meer terug komt. Natuurlijk weet ik wel dat we liever niet nog maanden in deze corona situatie willen zitten of er ooit naar willen terug keren als het achter de rug is (als dat ooit zover mag komen). Maar het is wel ontzettend bijzonder dat we anno 2020 zo intens als gezin met elkaar hebben opgetrokken. We dansend door de kamer gaan, thuis zijn en blijven om ons steentje bij te dragen. Gek doen, lachen en soms ook heel hard mopperen.

600 keer mama
Dus ja, het gevoel dat mijn hartjesmensjes weer als eerste terug naar het ‘nieuwe normaal’ gaan voelt dubbel. Ik gun ze hun vriendjes, de juffen, die stuk voor stuk toppers zijn en het plezier van school. En eerlijk ik gun mezelf ook wel weer de rust van 2 dagen mijn eigen werk te kunnen doen en niet 600 keer per dag mama te horen. Ik gun ze vooral een veilige omgeving, waar ze ongestoord en zonder angst kunnen groeien en bloeien. Maar één ding gun ik ze het meest, een prachtige, gezonde en veilige toekomst op een aarde die hopelijk wat heeft geleerd van deze hele situatie.

Want lieve mensen onze hartjesmensjes zijn de toekomst. En daar ben ik heel zuinig op! Jullie toch zeker ook?

Vraag:

De kinderen vanaf 11 mei weer deels naar school, wat is jouw gevoel daarbij?