Ik geef toe, ik heb de situatie waar we nu met z’n allen in zitten onderschat. Als ik me überhaupt al een voorstelling had kunnen maken wat ons nu echt te wachten stond. En dan zijn wij hier nog wel in de gelukkige situatie dat we nog naar buiten mogen, de kinderen nog buiten kunnen spelen. Hoe anders is dit in Italië en andere delen van Nederland.
Dipje
Mijn blogpagina heet dan wel Plukjes Geluk maar ook ik heb soms een dipje. Ik ben een mensen mens, doe graag dingen samen. Ik hou van knuffelen en op pad gaan om leuke dingen te doen. Vrienden opzoeken, op donderdag eten met mijn schoonouders en met mijn lieve mama van 78 jaar cappuccino drinken, met een taartje. En juist dat gaat allemaal even niet….hoe lang dat ‘even’ gaat duren weten we niet.
En dat kwam gisteravond even heel hard binnen. Dat kwam omdat ik met Bliss even langs mijn moeder ging. Via de gemeenschappelijke tuin kunnen we tot onder haar balkon komen, gelukkig. Dus stonden we op afstand met elkaar te praten. Natuurlijk fijn om elkaar toch nog livé te kunnen zien, dat is voor veel ander al niet meer weggelegd. Mijn moeder heeft hart en longproblemen en daarom beter om nu sociale afstand te houden zoals ze dat noemen.
Maar daar stonden we dan even kort bij te praten. Terwijl mijn moeder naar binnen loopt om wat lekkers voor de kinderen te halen zegt Bliss tegen mij: “Ik zou oma wel graag een knuffel geven”. Ik: “Dan moet je dat zo maar even tegen oma zeggen dat zal ze vast fijn vinden om te horen”. Maar nadat oma terug was en snoepjes naar beneden had gegooid bleef het stil bij Bliss. Dus ik vroeg er nog even naar, “Wil je nog wat tegen oma zeggen?”. “Nee hoor” was haar antwoord en ze stuurde wat handkusjes toen we de tuin weer uitliepen. De stelligheid waarop mijn lieve kleine meisje dat zei zat me niet lekker. Ik heb het er toen even bij gelaten omdat mijn eigen emoties ook alle kanten opgingen.
Hartjes mensen
Toen ze ’s avonds op bed lag heb ik er nog even naar gevraagd. Wat nou de reden was dat ze het niet tegen oma wilde vertellen….. ze begon heel erg te huilen en dikke tranen rolde over haar wangetjes. Ze miste oma zo, snikte ze. En daar lagen we dan samen verdrietig in bed omdat we niet gewoon even kunnen knuffelen met oma. In ons hoofd weten we waarom het niet kan, maar ja, wij zijn alle twee hartjes mensen. Dan doet het hoofd soms even niet mee! Dus stoeien we met onze emotie.
En onze emotie laten zien is juist nu belangrijk. We mogen bang of boos zijn, een dipje hebben maar ook de volgende dag weer dansend door het huis gaan. Genieten van kleine dingen, buiten picknicken terwijl het best brrr koud is. Gesprekjes aangaan met onze kinderen, wat krijgen zij mee van wat er om ons heen gebeurd en wat voelen zij daarbij.
Maar ook wij als volwassenen.
Zo ‘mooi’ hoe kwetsbaar Paul Witteman zich gisteren opstelde bij De Wereld Draait Door. Hij zij letterlijk: “Ik ben bevangen door angst”. Door het vele nieuws en vooral de ellende die voorbij komt. Ik deel de link naar het fragment met jullie. Het is in het begin van het interview. Hij omschrijft het heel pakkend en vol gevoel.
Na zo’n heftig gevoel is het dan weer zo prachtig hoe kinderen zich eenvoudig herpakken en hoe wij als ouders ons daar aan kunnen optrekken. Vandaag is het zaterdag, geen schoolwerk maar even de hele dag ‘doen waar je zin in hebt’. Het weer zit mee en de zon schijnt. Het waait wel flink maar dat deert de kinderen niet. Ze fietsen, skeeleren, steppen en bouwen hutten met elkaar. En….ze komen thuis met het mooiste Plukje Geluk van vandaag…….een zelf geplukt bosje bloemen!
Dikke kus voor iedereen.
Liefs Barbara
Wauwwww tranen in mijn ogen! Dikke kus terug!
?❤
Lieverd ik voel je hele verhaal x
Mirjam ?❤
Geen knuffel of kus, maar contact op afstand. Ik snap dat jullie daar verdrietig van worden. De gezondheid gaat voor, maar het is wel heftig.
Mijn vader was gisteren jarig. Mijn zoon mocht niet naar opa en oma. Daar was hij wel verdrietig en boos over. Gelukkig maakte het lekkere gebakje, die oma aan mij mee gaf, het een klein beetje goed. Dat was voor hem een plukje geluk!
Mooi Susan! ?
Dit mensen mens heeft ook tranen in haar ogen. ❤️
Metha ?❤
Zo herkenbaar. Ik bracht mijn vader vandaag soep. Ik zat in zijn tuin, de deur open en hij zat binnen. Even bijgekletst, toch weer anders dan aan de telefoon. xx
Ooh ja…het even in het echt zien op afstand is toch zo fijn ❤
Ontroerd door je mooie blog, treffend hoe de situatie is. Sterkte Barbara. Ps, wat een schrijftalent heb jij.
Dankjewel Marian ❤
Je zegt dat Paul Witteman het pakkend en vol gevoel omschrijft, maar jij kan er ook wat van zeg… Helemaal raak en bijzonder herkenbaar. Ook dit hartjesmens/gezelligheidsdier had de traantjes in haar ogen bij het lezen van je blog. <3
Wat lief Erica…?